Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν.Ένα 15 χρονο αγόρι,απροσάρμοστο από την πιο μικρή του ηλικία,αγρίμι και αχάριστο,το οποίο προκαλεί ένα αιματηρό μακελειό στο σχολείο του, με θύματα τους συμμαθητές του.
Η μητέρα του Eva,είναι η μόνη που έχει μείνει πίσω απομονωμένη από τον κόσμο ,μαζεύοντας τα συντρίμμια της,ζώντας με τις ενοχές της και προσπαθώντας να δώσει ένα ΓΙΑΤΙ.
Τι πήγε στραβά.
Πρέπει να μιλήσουμε για την Eva.
Η Eva Khatchadourian (Tilda Swinton) είναι μια γυναίκα περιπετειώδης.Στην αρχή της ταινίας την βλέπουμε να είναι μόνη της διακοπές ,και να λούζεται με χυλό ντομάτας.(Από την αρχή της ταινίας το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί.)
Η Eva βρίσκεται σε ένα μέρος που έχουν ένα έθιμο ,τον ντοματοπόλεμο.
Έπειτα θα γνωρίσει τον άντρα της.
Θα ζήσει μαζί του τον απόλυτο έρωτα.
Ο ερχομός του πρώτου παιδιού,όμως,σε συνδυασμό με το πόσο κακομαθημένο,εσωστρεφή και αψυχολόγητο που είναι,θα την αναγκάσουν να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι.
Φυσικά σε ένα πιο μεγάλο σπίτι,πανέμορφο και με κήπο ,αλλά πολύ μακριά από την πόλη που αγαπάει.
Η Eva έχει όλη την καλή διάθεση να γίνει μια καλή μητέρα.Δεν το βάζει ποτέ κάτω.Μα ποτέ.
Ο γιος της όμως (Ezra Miller) είναι ο ίδιος ο σατανάς.Έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον της,από την κούνια κιόλας.Δεν ξέρουμε το γιατί.
Δεν είναι μια μητέρα που έκανε λάθη.Και αν έκανε ,αυτά δεν δικαιολογούν την συμπεριφορά του παιδιού.Απέναντι στον πατέρα του είναι κομπλέ.
Προς τι αυτή του η συμπεριφορά όμως στη μητέρα??
Σίγουρα δεν ήταν έτοιμη να γίνει μάνα,ωστόσο έκανε τα πάντα να τον πλησιάσει και να κάνει κάτι ''σωστό''.
Συχνές αναδρομές στο παρελθόν,συχνά πλάνα με ήχους από παλαιότερες ομιλίες,παλαιότερες σκέψεις,και πολλά πλάνα με στιγμιότυπα της ζωής της .
Με τις συχνές αναδρομές στο παρελθόν βλέπουμε τη ζωή της Eva πριν γίνει το έγκλημα.Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ο γιός της μέχρι το έγκλημά του.
Στις σκηνές που η Eva βρίσκεται στο τώρα, την βλέπουμε να ταλαντεύεται στις άθλιες συνθήκες της ζωής της.Οι αναμνήσεις τη βασανίζουν καθημερινά.
Τι έφταιξε??Μήπως αυτή έφταιγε για όλα??Τι πήγε στραβά?Γιατί γιατί.
Η συνείδησή της δεν ηρεμεί ποτέ.
Κανείς δεν την θέλει.Όλοι τη μισούν.Φοβάται να πάει στο σουπερμάρκετ.
Πως να αντικρίσει τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους εξαιτίας του γιου της?
Στη δουλειά που βρίσκεται τώρα είναι δυστυχισμένη και μόνη.
Δέχεται χλευασμό και μίσος καθημερινά.Όταν θα τολμήσει να χαμογελάσει για μια στιγμή, θα φάει χαστούκι...
Μια φορά θα τη δούμε να κλαίει,και αυτό θα είναι για 2 δευτερόλεπτα.Το βλέμμα της και μόνο μπορεί να μας μεταδώσει σε πόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται.
Αυτή η γεμάτη κάποτε ζωή, γυναίκα,θα βρεθεί απομονωμένη,ολομόναχη, και εγκαταλελειμμένη σε μια αμερικανική κωμόπολη βυθισμένη στις τύψεις.
Παρόλα αυτά,κάθε φορά επισκέπτεται τον γιο της στη φυλακή.Χωρίς να πουν λέξη μεταξύ τους.Απλά κοιτάζονται μεταξύ τους
Είναι μάνα.Τον αγαπάει ακόμα.Αυτός ποτέ δεν την αγάπησε.
Καταστράφηκε όλη της η ζωή.Έχασε ότι πολυτιμότερο είχε.Την κορούλα της και τον άντρα της.Εξαιτίας αυτού του σατανά.
Κι όμως, αυτός ο σατανάς γιος, είναι το μόνο που της έχει απομείνει και ποτέ της δεν το έβαλε κάτω.Έκανε άπειρες προσπάθειες να τον καταλάβει και να τον βοηθήσει.
Αυτός όμως είχε τεράστιο μίσος για τη μητέρα του και για τον ίδιο τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε το λόγο.
Ζούσε την τέλεια ζωή, μεγάλωσε με αγάπη.Τι πήγε στραβά?
Η ταινία παρουσιάζεται από τη σκοπιά της μητέρας.Δεν μαθαίνουμε το λόγο που έκανε αυτό το έγκλημα ο γιός της.
Επιπλέον,τη σκηνή του μακελειού τη βλέπουμε συμβολικά.(ο γιός της κάνει πρόβα στο γυμναστήριο του σχολείου με τα τόξα του.)
Σωστή επιλογή για δύο λόγους.
Πρώτον δεν είναι σπλάτερ ταινία,άρα θα ήταν κάτι περιττό.Μια εικόνα με τα πρόσωπα τον συμμαθητών έξω από το σχολειό και τους γονείς να κλαίνε αντικρίζοντας τα πτώματα των παιδιών τους, είναι αρκετή για να σφιχτεί η καρδιά σου,και να μπεις στον παλμό και στην σοβαρότητα της κατάστασης.
Δεύτερον είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα.Τουλάχιστον στην Αμερική είναι ένα συχνό φαινόμενο,δυστυχώς.
Η Lynne Ramsay, σκηνοθέτης της ταινίας, επέλεξε να κάνει μια ταινία με πολλούς συμβολισμούς.
Το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί σε κάθε πλάνο.Από ένα λούτρινο κόκκινο αρκουδάκι , ένα τόστ με υπερβολική δόση μαρμελάδας που ξεχειλίζει στο πιάτο,μέχρι την κόκκινη μπογιά που πέταξαν οι γονείς των αδικοχαμένων παιδιών, πιθανώς, στο σπίτι της πρωταγωνίστριας.
Καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να αφαιρέσει την κόκκινη μπογιά από το σπίτι της.Η μπογιά όμως είναι παντού.Στα παράθυρα, στην πόρτα,στο πάτωμα.Κάθε σημείο χρειάζεται και διαφορετικό τρόπο για να καθαριστεί από την κόκκινη μπογιά.
Το κόκκινο χρώμα σε κάθε ανάμνηση της ,πέρα από το γεγονός οτι συμβολίζει το τραγικό μακελειό,ίσως θα λέγαμε πως συμβολίζει και το αίσθημα της ενοχής της μητέρας.
Πως,δηλαδή,κάθε στιγμή ήταν σημαντική και πολύτιμη για να αποτρέψει το τραγικό συμβάν.
Η Tilda Swinton είναι μια εξαιρετική ηθοποιός και η πιο κατάλληλη κατά τη γνώμη μου για το ρόλο.Από τη μια φαίνεται ψυχρή,ωστόσο καταφέρνει να σου μεταδώσει με τις πράξεις της και με ένα βλέμμα της πως είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου.
Την λατρεύω,και την θεωρώ πανέμορφη.
Έχει μια ξεχωριστή ομορφιά.
Ξέρεις από την αρχή τι θα συμβεί.Είναι αυτονόητο.
Μια ταινία που δεν ψάχνει για ένοχους.Αλλά ασχολείται με την ψυχοσύνθεση τις τύψεις και το αίσθημα της ενοχής μιας βασανισμένης μητέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου