LA ANTENA

Ο Γερμανικός εξπρεσιονισμός και ο παλιός βουβός κινηματογράφος συναντούν τον σύγχρονο κινηματογράφο σε ένα παραμύθι γεμάτο αλληγορικούς συμβολισμούς.

Μια πόλη δίχως φωνή.
Το έτος ΧΧΧ οι άνθρωποι είχαν χάσει την φωνή τους.Τους την είχε κλέψει ο κύριος T.V.
Όμως δεν τους ένοιαζε πια, είχαν συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση.
Ο κύριος T.V έχει τον έλεγχο της πόλης, κρατώντας όλα τα μάτια καρφωμένα στις τηλεοπτικές οθόνες.
Τους αναγκάζει κιόλας να τρώνε το δικό του T.V. FOOD.
Απώτερος σκοπός του είναι να υπνωτίσει όλους τους κατοίκους μέσω τις τηλεοπτικές του εκπομπές.Εκμεταλλεύεται λοιπόν την Φωνή, μια τραγουδίστρια που εργάζεται στο κανάλι του.Είναι η μοναδική σε όλη την πόλη που διαθέτει τη φωνή της.
Με αντάλλαγμα να βρει μάτια για τον τυφλό γιο της ,ο κύριος T.V θα την πείσει να τον βοηθήσει.

Περίεργη ταινία, με πολύ βαθιά νοήματα.Oι συμβολισμοί είναι πολλόι και παντού.
Ώρες ώρες μας θυμίζει τη δική μας κατάσταση σαν κοινωνία.Τρεφόμαστε κυριολεκτικά από την τηλεόραση και με αυτά που μας πασάρει.Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, όσο χάλια και να είναι, μην κάνοντας κάτι για να την αλλάξουμε.
Δεχόμαστε ότι σκατό μας δώσουν τα Μ.Μ.Ε. και η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο.

Η ταινία φτάνει στα όρια του animation ,με ενσωματωμένα ειδικά εφέ,  ασπρόμαυρη εικόνα, και με πολύ ιδιαίτερες καινούριες τεχνικές του Esteban Sapir. 
Εμφανής είναι και οι δανεισμοί από όλη την ιστορία του σινεμά, (όσον αφορά τις τεχνικές). 
Ευρηματικός είναι επίσης και ο τομέας των σκηνικών.

Η ομιλίες των χαρακτήρων γίνονται με τον κλασικό παλιό τρόπο του βουβού κινηματογράφου.
Από πίσω ακούγεται συνεχώς συμφωνική μουσική (ως βηματοδότης) ενώ στην οθόνη βλέπουμε τις λέξεις να εμφανίζονται κάθε φορά με ξεχωριστό τρόπο.

Άλλες τεχνικές: όσο πιο δυνατά μιλάει ή φωνάζει ένας χαρακτήρας, τόσο μεγαλύτερος γίνεται.
Οι χαρακτήρες μπορούν να σπρώξουν ή και να μετακινήσουν τις λέξεις .
Η πόλη είναι φτιαγμένη από χαρτόκουτο.

Τα άλλα να τα δεις εσυ.

Πέρα από τις τεχνικές, έχουμε και φοβερούς χαρακτήρες.

Έχουμε την Φωνή, (βρήκα τι θα ντυθώ τις απόκριες.)Είναι θεά!

 



Το μικρό γλυκό αγοράκι της Φωνής, το οποίο είναι τυφλό.Συνεχώς αναζητά τη μαμά του όπου και να βρίσκεται.



 

Η καπνίστρια νοσοκόμα με το βαρεμένο ύφος, άλλη μορφή.
Ο άντρας της νοσοκόμας με τα μονίμως σπασμένα γυαλιά και η κόρη τους Άννα.






Η ταινία είναι πραγματικά πολύ όμορφη, σαν ένα παραμύθι.Ωστόσο δε νομίζω να την πρότεινα στον οποιοδήποτε ή έστω σε μια παρέα που θέλει να δει μια ταινία το σαββατόβραδο.
Σίγουρα θα παραδεχτεί πως όντως είναι μια ξεχωριστή και ωραία ταινία και πως αξίζει καλλιτεχνικά, αλλά μετά από κάποια στιγμή θα βαρεθεί εντελώς. ΊΣΩΣ να θέλει να δει αυτά που έχει συνηθίσει.
Προσωπικά όμως εμένα με γέμισε. Ο Sapir αφηγήθηκε μια όμορφη ιστορία.
Έκανε μια πρωτοποριακή ταινία χρησιμοποιόντας τα πιο απλά μέσα.