The Curious Case of Benjamin Button

Στα σκαλιά κάποιου γηροκομείου  εγκαταλείπεται ένα παράξενο μωρό.Πάνω του είναι εμφανή όλα τα χαρακτηριστικά ενός 80 χρονου.Ο γιατρός δεν αφήνει καμία ελπίδα επιβίωσης, όμως ο μικρός Benjamin διαψεύδει τους πάντες, καθώς με τα χρόνια αρχίζει να γίνεται όλο και πιο νέος.

Βλέπουμε,λοιπόν, στη ζωή του να υπάρχουν εκτός από τον έρωτα και πολλές εμπειρίες.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι το αποκάλεσαν αριστούργημα. Ναι , το σενάριο ήταν πρωτότυπο , και η σκηνοθεσία αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα.

Παρόλα αυτά θεώρησα πως από ένα σημείο και μετά το έργο έκανε μεγάλη κοιλιάααα, και ξεκίνησαν τα χασμουρητά. Ενώ ξεκινάει, δηλαδή,  πολύ δυναμικά καταντάει να κουράζει πολύ στη μέση. Ωστόσο προς το τέλος παίρνει πάλι τα πάνω του, αν και είναι αρκετά αργά πλέον.

Το λάθος για μένα είναι ότι πήγαν να το κάνουν πολύ μελοδραματικό.Με το ζόρι δηλαδή? Ε όχι, ούτε καν που με άγγιξε.

Με άλλα λόγια, πολύ φλυαρία , πολύ μπλα μπλα , και αρκετές άχρηστες πληροφορίες για τη ζωή του. To τέλος δεν το συζητώ. Μπορώ να πω ότι δεεεεν χρειαζόταν ναααα ......

SPOILER !!!(τον δείξουν ότι έγινε μωρό! ΗΑΗΑΗΑΑΗ. Σιγά μην τον έδειχνε να γίνετε και σπερματοζωάριο)

Υπέροχη η Κέιτ Μπλάνσετ (την αγαπώ είναι θεά), ο Μπραντ Πιτ όμως κρατάει σταθερή την  αξία αγγουριού.
Γενικά πιστεύω πως ο Πιτ όταν όταν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο μετατρέπετε σε αγγούρι.
Αντιθέτως όταν παίζει Β' ρόλο μπορεί να θριαμβεύσει . 

( Π.χ στο 12 monkeys ήταν Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ, αφού δεν το πίστευα ότι ήταν αυτός. )

Η σκηνή η οποία με εντυπωσίασε ήταν αυτή στην οποία ο Πιτ χαϊδεύει την πληγή πάνω στο πόδι της Κέιτ. Έδειχνε έναν όμορφο και αγνό ερωτισμό.